Πλησιάζουν Χριστούγεννα όταν...

Πλησιάζουν Χριστούγεννα όταν...

Στη Γλώσσα διαβάζουμε και γράφουμε χριστουγεννιάτικες ιστορίες , φτιάχνουμε το αλφαβητάρι των εορτών , μαθαίνουμε κάλαντα απ’ όλη την Ελλάδα και τα τραγουδάμε!

Στα προβλήματα των Μαθηματικών κάνουν την εμφάνιση τους ο Άγιος Βασίλης , τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες!

Στη Μελέτη φέρνουμε πληροφορίες για τα ήθη κι έθιμα των ημερών.

Στα Θρησκευτικά ξαναμιλάμε για τη γέννηση του Χριστού , τον Έλληνα Άγιο Βασίλη (ουδεμία σχέση με τον Santa Claus…) και τα Φώτα.

Στα Τεχνικά (που έχουν και την τιμητική τους…) ζωγραφίζουμε χριστουγεννιάτικες ζωγραφιές , κόβουμε και κολλάμε αστεράκια , έλατα , Άγιους Βασίληδες , καμπάνες κλπ.

Βρίσκουμε πιο πολύ χρόνο για παιχνίδια στην τάξη. ( η ύλη μπορεί να περιμένει...)

Τα "δευτεράκια" παρουσιάζουν με τεράστια επιτυχία(!!!) τη χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου

Ετοιμαζόμαστε για 2 εβδομάδες διακοπών!

Μέσω των μαθητών σου μπορείς να ξανανιώσεις λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων!

Τι μπορούμε να κάνουμε για τους μαθητές μας με μαθησιακές δυσκολίες;

Κάθε φορά που αναλαμβάνω μια καινούργια τάξη , παντά παρατηρώ ,μετά από λίγο καιρό, ότι υπάρχουν μαθητές με επιδόσεις χαμηλότερες των δυνατοτήτων τους. Οι αιτίες μπορεί να διαφέρουν από μαθητή σε μαθητή , αλλά κάποιοι απ’ αυτούς (συνήθως αγόρια) ανήκουν στην κατηγορία των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες.

Η ύπαρξη αυτών των μαθητών στην τάξη αποτελεί μια παιδαγωγική πρόκληση. Πώς μπορεί ,άραγε, ο εκπαιδευτικός να βοηθήσει αυτή την κατηγορία των παιδιών; Πώς μπορεί να τους κάνει να αισθάνονται άνετα στην τάξη και να συμμετέχουν με επιτυχία στη μαθησιακή διαδικασία;

Ξεκινώντας ,λοιπόν, από τέτοιου είδους απορίες ,έψαξα στη σχετική βιβλιογραφία και βρήκα κάποιες γενικές οδηγίες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν από όλους μας και τις παραθέτω αμέσως :

• Είμαστε θετικοί και δείχνουμε ενδιαφέρον.


• Γνωρίζουμε ότι το παιδί με μαθησιακές δυσκολίες χρειάζεται 3 φορές περισσότερο χρόνο για να μάθει , ενώ θα κουραστεί και πιο γρήγορα.


• Δε βάζουμε ταμπέλες (π.χ. τεμπέλης , αδιάφορος κ.α.) , γιατί αυτό μακροχρόνια έχει αρνητικές επιπτώσεις στο παιδί και στην επίδοση του.


• Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα δομημένο και μεθοδικό εκπαιδευτικό περιβάλλον.


• Δίνουμε ξεκάθαρες πληροφορίες , ίσως σε χαμηλότερη ταχύτητα ή με επανάληψη.


• Τονίζουμε (χωρίς υπερβολές) τις δυνατότητες τους και τα ενθαρρύνουμε για συμμετοχή.


• Θυμόμαστε ότι οι μαθησιακές δυσκολίες ενδέχεται να δημιουργήσουν στο μαθητή προβλήματα συμπεριφοράς ή/και αυτοεκτίμησης.


• Οι διδακτικές μέθοδοι να είναι πολυαισθητηριακές , ώστε να αγγίζουν όλους τους μαθητές και ειδικά τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες.
  
  Οι οδηγίες προέρχονται από το βιβλίο του Κ. Πόρποδα «Διαγνωστική αξιολόγηση και αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών στο Δημοτικό Σχολείο» και τώρα που τις ξαναδιαβάζω πιστεύω πως αν τις ακολουθήσουμε θα ωφεληθούν και οι υπόλοιποι μαθητές μας.
  
  Κάθε άλλη πρόταση ή ιδέα είναι ευπρόσδεκτη!
  

Δημόσιο ή Ιδιωτικό;

Πρόσφατα , ένα ζευγάρι φίλων με μικρά παιδιά μου είπε ότι σκέφτονται του χρόνου να γράψουν τη μεγάλη τους κόρη (5 ετών) σε ιδιωτικό σχολείο. Με ρώτησαν να τους πω τη γνώμη μου , επειδή έχω περάσει και από την ιδιωτική εκπαίδευση.

Εν ολίγοις, αυτά που τους είπα είναι τα εξής:

1. Το δημόσιο σχολείο είναι δωρεάν , ενώ στο ιδιωτικό πληρώνεις.(βασικότατο…)
2. Το δημόσιο είναι συνήθως στη γειτονιά σου , ενώ το ιδιωτικό μπορεί να απέχει και 1 ώρα (με το σχολικό) από το σπίτι σου.
3. Στο ιδιωτικό κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε θα πληρώνεις και έξτρα χρήματα για φροντιστήρια και ιδιαίτερα στο σπίτι.
4. Τα ιδιωτικά για να προσελκύσουν γονείς-πελάτες επιβαρύνουν το πρόγραμμα με διάφορες έξτρα δραστηριότητες και μαθήματα με αποτέλεσμα να παραφορτώνεται το πρόγραμμα των μαθητών.

Από την άλλη,όμως:

1. Στα δημόσια χάνονται συχνά διδακτικές ώρες , εξαιτίας καταλήψεων ή απεργιών.
2. Τα κτήρια δεν είναι πάντα στην καλύτερη κατάσταση…
3. Κανείς εκπαιδευτικός δεν πέρασε από κάποια μορφή «αξιολόγησης» όταν διορίστηκε με αποτέλεσμα στο δημόσιο σχολείο να μπορείς να βρεις «κάθε καρυδιάς καρύδι»(οι περισσότεροι συνάδελφοι πάντως μια χαρά είναι).
Αντίθετα , στα ιδιωτικά υπάρχει συνήθως μια μικρή επιτροπή που επιλέγει
τους εκπαιδευτικούς.

Στο τέλος , τους είπα να ρωτήσουν κάποιους γείτονες για το σχολείο της γειτονιάς κι αν τους πουν καλά λόγια να το προτιμήσουν , αλλιώς να κάνουν μια περιήγηση στα πιο κοντινά ιδιωτικά και να διαλέξουν.

Εσείς τι θα προτείνατε;

Αξιολόγηση

Αναδημοσιεύω από το forum του eduportal:

Σχολείο και βαθμολογία τριμήνου

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή , η ίδια ιστορία. Οι διευθυντές ζητάνε να ετοιμάσουμε τη βαθμολογία τριμήνου και μένα με πιάνουν τα νεύρα μου!!! Αίσχος!!! Δε θέλω να παραδώσω αυτό το παλιόχαρτο με τους βαθμούς των μαθητών μου!

Οι διευθυντές βέβαια δε φταίνε , αλλά και ‘γω έχω τους λόγους μου που δε θέλω ν’ ακούω και να βλέπω ελέγχους:

1ον Θεωρώ ότι ο έλεγχος είναι ένα έγγραφο άνευ αξίας που δεν πρόκειται να βοηθήσει τους μαθητές μου (ειδικά τους πιο αδύναμους).
2ον Αποπροσανατολίζει όλη τη σχολική διαδικασία. Οι μαθητές διαβάζουν και μαθαίνουν(;;;) για να πάρουν καλό βαθμό στον έλεγχο και όχι επειδή αυτά που τους διδάσκουμε είναι χρήσιμα και ενδιαφέροντα (είναι;;;).
3ον Ενδέχεται να δημιουργηθούν άσχημες καταστάσεις στο σπίτι (γκρίνιες , φωνές , τιμωρίες κλπ.) .
4ον Φορτώνει τους μαθητές μας με περιττό άγχος.
5ον Με τους ελέγχους βάζουμε «ταμπέλα» στους μαθητές μας από πολύ μικρή ηλικία (αλήθεια , ποιος ανεγκέφαλος σκέφτηκε ότι τα τριτάκια πρέπει να παίρνουν βαθμούς;) .
6ον Αυτό το χαρτί δε δίνει καμια ουσιαστική πληροφορία στους γονείς.
7ον Κατά βάθος , δηλητηριάζεται η σχέση μαθητή-δασκάλου και μαθητή-σχολείου.
8ον Η βαθμολόγηση είναι υποκειμενική διαδικασία.

Αντί ,λοιπόν, το σχολείο να παίζει το ρόλο του ιεροεξεταστή-βαθμολογητή καλά θα κάνει να ψάξει τις αιτίες της σχολικής αποτυχίας και να βρει τρόπους να βοηθήσει όλους τους μαθητές να μάθουν και να ενταχθούν ομαλά στο εκπ/κο σύστημα. Μέχρι ,όμως, να γίνει κάτι τέτοιο , ο μόνος βαθμός που θα βάζω με χαρά κάθε τρίμηνο θα είναι ένα ωραιότατο 0 (μηδέν) στο Υπουργείο Παιδείας, στο Παιδαγωγικό(;) Ινστιτούτο και σε μένα που συνεχίζω να συμπληρώνω ελέγχους…

Για να μην παρεξηγηθώ , σπεύδω να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι εναντίον των επαναληπτικών κριτηρίων ή των διαγωνισμάτων κλπ. Αυτό που με ενοχλεί είναι η επισημότητα που δίνεται σε ένα «χαρτί». Την ημέρα των ελέγχων θα μπορούσαμε να έχουμε συνάντηση και συζήτηση με τους γονείς σχετικά με την πρόοδο των παιδιών τους,όπως ήδη κάνουμε, αλλά χωρίς να πρέπει να δώσουμε βαθμούς. Καλύτερα θα ήταν να δώσουμε στους γονείς ένα φάκελο με τις εργασίες και τα κριτήρια του παιδιού,ώστε να έχουν μια σαφή εικόνα γι’ αυτά που τουs λέμε.

Υπάρχουν και κάποιοι εκπ/κοι που ισυρίζονται ότι οι έλεγχοι είναι επιβράβευση για την προσπάθεια των καλών μαθητών. Μα τα θετικά σχόλια και η επιτυχία που βιώνουν οι καλοί μαθητές δεν είναι από μόνα τους μία επιβράβευση;

Κλείνοντας , θα ήθελα να πω ότι οι παραπάνω απόψεις αναφέρονται κυρίως στο Δημοτικό και ίσως στο Γυμνάσιο , αν και δεν έχω εμπειρία από τη δευτεροβάθμια. Δεν ξέρω πόσοι συμφωνούν ή διαφωνούν με τις απόψεις μου , αλλά θα ήθελα πολύ ν’ ακούσω και απόψεις άλλων εκπαιδευτικών ή και γονιών για το θέμα.

Καλό μήνα!