18/10/08

Άγχος!!!

Κι όμως υπάρχει και στη δουλειά μου!!! Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τη δουλειά του εκπ/κου (ειδικά των δασκάλων και των νηπιαγωγών) εύκολη και με προκλητικά μεγάλες διακοπές (ok , δεν τις λες και μικρές...), μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στις Η.Π.Α. την τοποθετεί στις 8 πιο αγχωτικές εργασίες που υπάρχουν.

Η συγκεκριμένη έρευνα διεξήχθη από το Εθνικό Ινστιτούτο Εργασιακής Ασφάλειας και Υγείας και είχε τα εξής αποτελέσματα σχετικά με το άγχος στην εργασία:

1.Πωλητές λιανικής
2.Γιατροί και νοσηλευτές
3.Λογιστές
4.Εκπαιδευτικοί
5.Πυροσβέστες
6.Αγρότες
7.Εργάτες συναρμολόγησης στις αυτοκινητοβιομηχανίες
8.Χρηματιστές


Παρόμοια αποτελέσματα έδειξε και μια έρευνα που έγινε παλιότερα στη Μεγάλη Βρετανία από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Αυτή η έρευνα εξέτασε 104 επαγγέλματα και κατέληξε ότι οι 10 πιο αγχωτικές δουλειές είναι:

1.Διευθυντές φυλακών
2.Αστυνόμοι
3.Κοινωνικοί λειτουργοί
4.Εκπαιδευτικοί
5.Προσωπικό ασθενοφόρου
6.Νοσηλευτές
7.Ιατροί
8.Πυροσβέστες
9.Οδοντίατροι
10.Ανθρακωρύχοι

Διαβάζοντας ,λοιπόν,τα αποτελέσματα των ερευνών δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ… Να χαρώ που επιτέλους κάποιοι αναγνώρισαν το άγχος που έχω και κανείς δε μου το αναγνωρίζει (εξαιρούνται οι συνάδελφοι) ή να λυπηθώ που επέλεξα να κάνω μια τόσο αγχωτική εργασία;

Ασφαλώς , κάποιοι θα πουν ότι τα αποτελέσματα των ερευνών είναι ενδεικτικά και ότι δεν υπάρχει δουλειά χωρίς άγχος. Δε θα διαφωνήσω! Επιπλέον , είναι δύσκολο να εφεύρουμε μια ζυγαριά που θα μετράει το στρες. Απλά , ήθελα να δείξω με στοιχεία ότι και η δική μου η δουλειά δεν είναι τόσο απλή και εύκολη όσο κάποιοι θέλουν να πιστεύουν…

Αλήθεια , μήπως ξέρετε καμιά παρόμοια έρευνα που να έγινε στην Ελλάδα;

Το σκίτσο είναι "κλεμμένο"από 'δω: http://www.wolfescape.com/Humour/WorkStress.htm

22 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Eγω θα κανω αλλη ερωτηση..
Πανω σε τι αγχωνεσαι? (δεν μιλω ειρωνικά) απλά θελω να μαθω μιας και δεν γνωριζω το συγκεκριμενο επαγγελμα απο κοντα..

marilia είπε...

Δυστυχώς κάποιοι περιμένουν έρευνες όχι για να πειστούν, αλλά για να πουν: "βρε, λες...;". Επειδή όλοι έχουμε περάσει από τα θρανία, θεωρούμε την εκπαίδευση εύκολη υπόθεση και οικεία διαδικασία. Μόνο που όλοι μας γνωρίσαμε τη μια μόνο πλευρά του πράγματος και τη φορτίσαμε με τις δικές μας εμπειρίες. Γι' αυτό κανείς δεν πιστεύει την αγωνία και το άγχος των εκπαιδευτικών (ούτε και μερικοί συνάδερφοι).

Μαρία, θα σου απαντήσει ο Δάσκαλος, εγώ μόνο ένα πράγμα θα πω. Έχεις δει δάσκαλο να βγαίνει κατάκοπος και κάθιδρος από την τάξη, λες κι έχει σκάψει ώρες ατέλειωτες σε άγονο έδαφος; Ξέρεις πόση είναι η απογοήτευση όταν κάποιο/α παιδί/ιά δεν καταλαβαίνουν αυτό που εξηγείς, όσο το δυνατόν καλύτερα; Ξέρεις σε πόσο χρόνο (45 λεπτά η ώρα) πρέπει να σκεφτείς εναλλακτικό σενάριο; Ναι, κάποια τα προετοιμάζεις από προηγούμενη μέρα (ώρες δουλειάς στο σπίτι), αλλά αν ακόμα κι αυτά δεν αποδώσουν, οφείλεις να βρεις νέα σενάρια, επιτόπου. Βάλε μέσο όρο τάξης 20 παιδιά όλων των ταχυτήτων και συμπέρανε... Ο πανικός! Και έμεινα μόνο στην ύλη και την ολοκλήρωσή της. Όμως, τελικά, πόση σημασία έχει η ύλη από μόνη της;

καλημεροφιλιά

Ανώνυμος είπε...

Χμμμ... είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που θεωρούν τα επάγγελμα σχετικά άνετο, αλλά τείνω να αναθεωρήσω μετά από τα στοιχεία που παραθέτεις! Απορία: οι διαφημιστές, αφού δεν αγχώνονται όσο οι υπόλοιποι, γιατί είναι μονίμως σε μια κατάσταση τρεχάλας???

Ανώνυμος είπε...

Έρευνες που αφορούν στο άγχος των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα δεν υπάρχουν (ή υπάρχουν ελάχιστες), κυρίως λόγω της μονιμότητας της θέσης, κάτι που δε συμβαίνει σε άλλες χώρες. Εκεί κυρίως εστιάζονται οι έρευνες σε άλλες χώρες.

Σαφώς και δεν αμφισβητώ το άγχος των εκπ/κών σε επίπεδο επίτευξης στόχων που θέτουν και προσπαθούν να υλοποιήσουν. Απλά ψάχνοντας κάποια στιγμή το θέμα και συναντώντας την έλλειψη ερευνών πήρα την ανωτέρω απάντηση.

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Πες τα, Χρυσόστομε!!!
Λατρεύω τη δουλειά μου, δεν θα μπορούσα να κάνω άλλη δουλειά, δε θα συμβιβαζόμουν με τίποτα άλλο!
Λατρεύω τις διακοπές μας, τα χαλαρά μας ωράρια, τη μπόλικη δουλειά που έχουμε στο σπίτι, το διόρθωμα στον καναπέ, στο κρεβάτι, στην αυλή, στη θάλασσα. Μ' αρέσει που το χόμπι μου, ο τρόπος ζωής μου βρε αδερφέ, είναι αυτό που μου δίνει και τα προς το ζην.
Όμως,
νιώθω ότι αυτή η δουλειά με ξεζουμίζει, μου παίρνει κάθε πνοή και ενέργεια, με διαλύει, αλλά ξέρετε κάτι; Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό.

Ο δάσκαλος είναι χρήσιμος όταν πια έχει γίνει "άχρηστος". (κάπου το είχα διαβάσει)

Καλή δύναμη, συνάδελφοι και ...όποιος αντέξει!

Υ.Γ. Οι μόνοι που μας νιώθουν αληθινά είναι οι οδηγοί των σχολικών λεωφορείων!!

xomeritis είπε...

Η μητέρα μου ήταν δασκάλα. Αναγνωρίζω το άγχος...

musicbug είπε...

Exw ki egw syggeneis pou einai ekpedeytikoi kai tous katalavenw otan exoun agxos, giati exoun megali eythyni sto sxoleio, sta paidia klp, den einai ki oti pio eykolo! Gia tis diakopes ti na pw? Apla sas zilevw oiktra:-)
Kali vdomada

City Addict είπε...

Πωπω άγχος οι καημένοι..
Κι εσύ μαζί τους...

Καλά οι χρηματιστές νόμιζα ότι θα ήταν πρώτοι.
Διευθυντές φυλακών? Χεχε..


Καλό βράδυ.

:)

apos είπε...

Επειδή διδάσκω εδώ και 12 χρόνια Ισπανικά (ερασιτεχνικά, δεν είναι αυτή η δουλειά μου) καταλαβαίνω το θέμα του άγχους, γιατί και εγώ αγχώνομαι μήπως και οι 'μαθητές' μου δεν καταλάβουν και ντρέπονται να μου το πουν ή μήπως αποτύχουν στις εξετάσεις ή μήπως τα λέω γρήγορα ή μήπως και μήπως και μήπως. Και φαντάσου ότι πρόκειται για άτομα 25-35 χρονών που θέλουν να μάθουν επειδή απλά γουστάρουν τη γλώσσα και χωρίς κανείς να τους πιέζει. Ούτε αυτούς ούτε εμένα. Και όμως αγχώνομαι. Επομένως σε καταλαβαίνω απόλυτα, όταν μάλιστα αυτή είναι η δουλειά σου, έχεις να κάνεις με παιδιά και με γονείς...
όσο για τις διακοπές 2 μηνών, να με συμπαθάς αλλά δεν το θεωρώ πλεονέκτημα. Εκτός και αν όλη η παρέα σου μπορεί να σε ακολουθήσει ή έχεις κάπου να πας 2 ολόκληρους μήνες χωρίς να σκέφτεσαι τα χρήματα. Στο γυμναστήριο μια συνάδελφός σου μου είπε τις προάλλες: "τι να τους κάνω τους δύο μήνες, όταν έχω λεφτά να πάω για μία βδομάδα".

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Καλημέρα , Μαρία! Πολλά είναι τα πράγματα που μπορεί ν' αγχώσουν έναν εκπαιδευτικό. Όπως λέει και η Μαριλία , ενα απ' αυτά είναι η ύλη. Σε μερικά μαθήματα είναι τεράστια και ατελείωτη και ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας περιορισμένος, γεγονός πολύ αγχωτικό από μόνο του... Άλλες φορές , η ύλη είναι εντελώς ακατάλληλη για την ηλικία των μαθητών και έξω από τα ενδιαφέροντα τους , αλλά εσύ πρέπει να "σπάσεις το κεφάλι σου" για να την προσαρμόσεις στην ηλικία και τα ενδιαφέροντα τους. Ταυτόχρονα , πρέπει να σιγουρέψουμε ότι οι μαθητές κατάλαβαν το μάθημα, διαφορετικά θα χρειαστεί να το ξαναδιδάξουμε με διαφορετική προσέγγιση. Όλα αυτά προϋποθέτουν πολύωρη προετοιμασία που τελικά μπορεί να πάει στράφι!!!
Άλλος βασικός αγχωτικός παράγοντας είναι η συμπεριφορά των μαθητών! Ανά πάσα στιγμή το μάθημα μπορεί να διαταραχθεί και στην τάξη να δημιουργηθεί ένα ωραίο μπάχαλο που θα διαλύσει το νευρικό μας σύστημα!!!
Πολλές φορές με αγχώνει και ο όγκος των διορθωμάτων και της προετοιμασίας που μαζεύονται για το σπίτι. Άλλος επιβαρυντικός -για μένα- παράγοντας είναι η βαθμολογία τριμήνου. Μια διαδικασία χωρίς λογική κι αξία , που με αγχώνει επειδή δε θέλω να αδικήσω κάποιον μαθητή. Σπανιότερα , πρόβλημα δημιουργείται και απο κάποιους γονείς. Σταματάω εδώ γιατί η απάντηση κατάντησε σεντόνι...

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Καλημέρα , Μαριλία! Μια χαρά τα γράφεις!

Καλημέρα , θείε! Οι περισσότεροι έχουν την ίδια άποψη με σένα , αλλά τελικά "τα φαινόμενα απατούν"... Για τους διαφημιστές μάλλον εσύ θα ξέρεις καλύτερα!!!

Γεια σου ανώνυμε! Και στις δύο έρευνες που παραθέτω πουθενά δεν αναφέρεται η έλλειψη μονιμότητας ως αγχωτικός παραγοντας.

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Γεια σου ,twinkle! Κι σύ τα ξέρεις από "πρώτο χέρι" αυτά που περιγράφυν οι έρευνες.
Και μένα μ' αρέσει η δουλειά μου , αλλά μερικές φορές νιώθω φοβερά εξαντλημένος και γίνομαι χειρότερα όταν κανείς δεν αναγνωρίζει την προσπάθεια μου.
Καλή δύναμη και σε σένα!

Thomas , ευχαριστούμε για την αναγνώριση! Κάτι είναι κι αυτό... Η γενικότερη απαξίωση του επαγγέλματος νομίζω πως είναι ένας ακόμα αγχωτικός παράγοντας.

Καλημέρα , bug! Πράγματι , έχουμε ευθύνη όχι μόνο για τη μαθησιακή πρόοδο των μαθητών αλλά και για τη σωματική τους ακεραιότητα. Φαντάσου πόσο εύκολο είναι να πάνε στραβά τα πράγματα με 20-25 μπόμπιρες υπ' ευθύνη σου μέσα στην τάξη ή 280 στο διάλειμμα!!!

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Γεια σου , εθισμένη! Η αλήθεια είναι πως κι εγώ τους χρηματιστές τους περίμενα σε υψηλότερη θέση!!!

Γεια σου , Apos , ερασιτέχνη συνάδελφε! Ναι , ο φόβος της αποτυχίας των μαθητών είναι επίσης επιβαρυντικός παράγοντας. Οι μεγάλες διακοπές λες τελικά να είναι μειονέκτημα;;; Εντάξει , κανείς εκπ/κός δεν κάνει 2μήνες διακοπές , αλλά τουλάχιστόν είμαστε χαλαροί ν΄ασχοληθούμε με άλλα πράγματα.
Άκουσα ότι θα μπουν τα ισπανικά ως γλώσσα επιλογής στη δευτεροβάθμια. Αληθεύει;

Μαρια Νικολαου είπε...

Με καλυψες
σ ευχαριστω :)

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερούδια εκλεκτέ συνάδελφε!
Πάντα ωραία τα κείμενα και οι έρευνες που παραθέτεις.
Νομίζω η Ελευθεροτυπία είχε πριν κανα δυο χρονάκια μια έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου για το άγχος των εκπαιδευτικών. Έδινε έμφαση στο φαινόμενο της μελαγχολίας που παρουσιάζεται στον κλάδο. Δεν θυμάμαι βέβαια αν αναφερόταν σε εκπαιδευτικούς της Α/θμιας ή της Β/θμιας. Πάντως ,όπως εύστοχα αναφέρεις, δουλειά δίχως άγχος δεν υπάρχει. Ακόμη και στη δική μας , όπου δεν "κινδυνεύει" η μονιμότης και στερείται ανταγωνισμού, το άγχος για την υλοποίηση των στόχων μας και οι συνθήκες εργασίας αυξάνουν υπέρμετρα το στρες...
Μόνο αν δουλεύει κανείς με μπόμπιρες εν έτει 2008 μπορεί να μας καταλάβει:)
Να είσαι καλά!

thamnos είπε...

Καλησπερά, δυστυχώς είμαι στο νούμερο 1 της πρώτης έρευνας!!!
Η αλήθεια είναι πως εργασία χωρίς αγχος δεν υπάρχει για αυτούς που έχουν τσίπα. Και πως μέχρι να μεγαλώσει η κόρη μου πίστευα πως οι εκπ/κοι είναι οι καλυτεροι του χωριού με τις τρελές διακοπές και τα μειωμένα ωράρια. Πλέον κ αφού η κόρη μου χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείρηση, λόγω υγείας, έχω αναθεωρήσει τα πάντα εκτός τις διακοπές!!! (απλά ζηλεύω)
Καλη δημιουργική - υπομονετική συνέχεια εύχομαι.

Πέπε είπε...

Καλησπέρα σας. Πολλές φορές έχω σκεφτεί, σαν τον προλαλήσαντα, ότι οι εκπαιδευτικοί είμαστε οι καλύτεροι του χωριού: κάνουμε κάτι δημιουργικό, κάνουμε κάτι που όταν πετύχει σε ανταμείβει όσο τίποτε, διατηρούμε μια επαφή με τον κόσμο που σε ένα γραφείο λ.χ. είναι πολύ πιο περιορισμένη, και επιπλέον σχολάμε νωρίς και έχουμε πολλές διακοπές.

Έτσι είναι. Αλλά και το άγχος, είναι μεγάλο.

Ξέρετε τι είναι η διδασκαλία; Είναι σαν το θέατρο. Δίνεις ένα διαρκές σόου. Ένα νούμερο διαδραστικό και εντόνως αυτοσχεδιαστικό. Και, δεν ξέρω τι γίνεται στο Δημοτικό, αλλά στο Γυμνάσιο που ήμουν τα πρώτα 4 χρόνια και ακόμη περισσότερο στο επαγγελματικό Λύκειο που είμαι τώρα, είναι πολύ πιθανόν να πέσεις σε κοινό που εξ αρχής, πριν σε δει, έχει αποφασίσει να σε απορρίψει και να σε γιουχάρει. Και πρέπει να τους κερδίσεις. Και ξέρεις ότι κάπου υπάερχει ο μαγικός τρόπος να το πετύχεις αυτό, αλλά δεν τον βρίσκεις πάντα.

Τίνος δε θα του προκαλούσε στρες αυτή η κτάσταση; Και ποιος δε θα θεωρούσε ότι οι τρίμηνες (συνολικά μες στη χρονιά) διακοπές του είναι επάξια κερδισμένες;

Ποιος ηθοποιός ή άλλου είδους σόουμαν δεν έχει στρες, αλλά και ποιος δεν αγαπά τη δουλειά του;

Περνάμε καλά, αυτό να λέγεται. Αλλά όχι εύκολα.

Ανώνυμος είπε...

Η μη μονιμότητα της θέσης δεν αναφέρεται στη αυγκεκριμένη έρευνα αλλά είναι (φαντάζομαι) και η αιτία για υψηλούς δείκτες άγχους που βγαίνουν σε άλλους τομείς (έτσι μου είπαν αυτοί στους οποίους είχα απευθυνθεί αναζητώντας στοιχεία για το θέμα).

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Μαρία , παρακαλώ!

Γεια σου , πέμπτη εποχή!Πού εξαφανίστηκες; Πράγματι είναι δύσκολο για όσους είναι "έξω απ' το χορό" να καταλάβουν τις δυσκολίες του εάγγέλματος. Κι εγω πριν μπω στην τάξη ως δάσκαλος , δεν περίμενα το επάγγελμα να είναι τόσο απαιτητικό.

Γειά σου , Θάμνε! Καλώς ήρθες από δω! Υπομονή σου εύχομαι και ψυχική ηρεμία!!!!

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Γεια σου ,συνάδελφε πέπε! Έχεις δίκιο! Η διδασκαλία είναι σαν μια παράσταση. Η προσπάθεια που κάνουμε για να τραβήξουμε το ενδιαφέρον των μαθητών και παράλληλα να εξηγήσουμε το μάθημα μάλλον μας εξαντλεί...

ΟΚ,ανώνυμε! Πάντως η ελλειψη μονιμότητας θα υπάρχει και στα άλλα επαγγέλματα , όχι μόνο στου εκπ/κού... Άρα ξεκινάνε όλοι απ' την ίδια αφετηρία!

Flora είπε...

Δεν είναι τυχαίο, δάσκαλε, ότι οι εκπαιδευτικοί κινδυνεύουν από το σύνδρομο burn out (κάπου εκεί που κουράζονται, τα "παίζουν" και νιώθουν πως δεν μπορούν πια να κάνουν τίποτε)... Ίσως θα έπρεπε όταν διαγνωσθεί το σύνδρομο σε κάποιον συνάδελφο, να έχει το δικαίωμα να παίρνει άδεια.

Από την άλλη, υπάρχει η προσπάθεια να επιβληθούμε στο άγχος με εσωτερικές, ψυχολογικές διεργασίες. Η "αμυγδαλή" (κάπου στον εγκέφαλο βρίσκεται) νομίζω είναι υπεύθυνη για πολλά στραβά που κάνουμε, όταν δεν ηρεμούμε εσωτερικά...
Το βιβλίο "συναισθηματική νοημοσύνη στο χώρο της εργασίας" μπορεί να σου δώσει πολύ περισσότερες πληροφορίες για το θέμα αυτό. Ξεχνώ τον συγγραφέα, αλλά μπορώ να τον βρω και να σου πω και εκδόσεις, αν ενδιαφέρεσαι.
Εγώ το ξεφύλλισα στο σπίτι μιας φίλης και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον!

Φιλιά νυχτερινά και νυσταγμένα

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Γεια σου ,flora! Εχω ακούσει και γω για το σύνδρομο burn out στους εκ/κούς! Το βιβλίο που προτείνεις μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμογια όλους μας...