ΚΔΑΥ

Έξυπνος και φυσιολογικός μαθητής της Γ’ Δημοτικού παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα που παρουσιάζουν τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες: κόμπιασμα και λάθη στην ανάγνωση , μεγάλες δυσκολίες στην κατανόηση κειμένου, παραλείψεις γραμμάτων και συλλαβών , δυσανάγνωστη γραφή , κολλημένες λέξεις κ.α.

Ο δάσκαλος καλεί τους γονείς και τους ενημερώνει για την πρόοδο του παιδιού τους. Τους αναφέρει όλα τα παραπάνω και τους εξηγεί ότι το παιδί ενδέχεται να έχει μαθησιακές δυσκολίες τύπου δυσλεξίας. Επίσης , τους προτείνει να επισκεφθούν το ΚΔΑΥ της περιοχής τους για να πάρουν μια έγκυρη (αλλά όχι έγκαιρη!!!) διάγνωση και αξιολόγηση.

Οι γονείς δέχονται με μεγάλη προθυμία και την επόμενη μέρα επικοινωνούν τηλεφωνικά με το ΚΔΑΥ. Από ‘κει τους ζητούν να υποβάλουν μια αίτηση και μια έκθεση που θα συντάξει ο δάσκαλος του παιδιού. Πραγματικά , ο δάσκαλος συντάσσει την έκθεση , όπου περιγράφει όλα τα παραπάνω συμπτώματα και τη δίνει στους γονείς , οι οποίοι με τη σειρά τους την πάνε στο ΚΔΑΥ.

Όλα αυτά έγιναν το Γενάρη του 2007. Έχουν περάσει 11(!) μήνες και οι γονείς δεν έχουν καμία διάγνωση στα χέρια τους. Σε πρόσφατη τηλεφωνική τους επικοινωνία με το ΚΔΑΥ πήραν την πολύ σαφή και συγκεκριμένη απάντηση «θα σας ειδοποιήσουμε». Ο νοών νοείτω…Ο μαθητής συνεχίζει την προσπάθεια του ουσιαστικά αβοήθητος , ενώ ο δάσκαλος προβληματίζεται για το πως θα μπορούσε να βοηθήσει αυτόν το μαθητή μέσα στην τάξη.

ΑΠΟΡΙΕΣ:
Πόσοι μήνες πρέπει να περάσουν για να πάρει ένας μαθητής το χαρτί της διάγνωσης; Αυτοί οι 11 μήνες που πέρασαν -και προφανώς θα γίνουν περισσότεροι- δεν είναι πολύτιμος χρόνος που έμεινε αναξιοποίητος; Γιατί δεν στελεχώνονται με περισσότερο προσωπικό τα ΚΔΑΥ ή γιατί δεν ιδρύονται περισσότερα ανά περιφέρεια;

Το ξέρω ότι δεν ανακάλυψα τον τροχό , αλλά είναι εξοργιστικό να βλέπεις τους αργούς ρυθμούς του ελληνικού δημόσιου τομέα. Μέχρι να αποφανθούν οι ειδικοί ο μαθητής μπορεί να έχει τελειώσει και τη Δ’ Δημοτικού και να πηγαίνει στην Ε’!

Άγνωστες ,βέβαια, παραμένουν οι επιπτώσεις που θα έχει αυτή η αργοπορία στην ψυχική υγεία του παιδιού, αλλά τελικά ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες…;

Παιδί και βίαια πρότυπα

Αφορμή για το σημερινo κείμενο αποτέλεσε ένα άρθρο που διάβασα στο in.gr . Παραθέτω ένα απόσπασμα για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται:

Νέα Υόρκη: Τα αγόρια προσχολικής ηλικίας που παρακολουθούν βίαια τηλεοπτικά προγράμματα, ακόμα και υπό τη μορφή κινουμένων σχεδίων, μπορεί να είναι πιο επιθετικά από τους συνομηλίκους τους, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Pediatrics.

«Σιγά το νέο!» , θα μου πείτε. Συμφωνώ. Πολλές έρευνες έχουν αποδείξει τη σχέση τηλεοπτικής βίας και επιθετικότητας στα παιδιά (κυρίως στ’ αγόρια). Ακόμα θυμάμαι ένα σχετικό πείραμα που είχα μελετήσει ως φοιτητής:

Το πείραμα
Σ’ αυτό το πείραμα ,λοιπόν, που είχε οργανώσει ο Bandura (βλ. κοινωνική μάθηση) κάποια παιδιά νηπιαγωγείου χωρίστηκαν σε δυο ομάδες. Η πρώτη ομάδα παρακολούθησε έναν ενήλικα να εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά σε μια κούκλα , ενώ η δεύτερη παρακολούθησε τον ίδιο ενήλικα να συμπεριφέρεται ήρεμα.

Το αποτέλεσμα
Το αποτέλεσμα ήταν πως ,όταν τα παιδιά της πρώτης ομάδας βρέθηκαν μόνα τους με την κούκλα , παρουσίασαν επιθετική συμπεριφορά παρόμοια με του ενήλικα. Αντίθετα , τα παιδιά της δεύτερης ομάδας έπαιξαν με την κούκλα χωρίς να της συμπεριφερθούν βίαια.

Το συμπέρασμα
Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα παιδιά μιμούνται με μεγάλη ευκολία αυτά που βλέπουν γύρω τους.

Το ερώτημα
Το ερώτημα που γεννάται,λοιπόν, είναι αν υπάρχει κάποιος να ελέγχει τις εκπομπές που προβάλλονται στις παιδικές ζώνες των καναλιών. Κι αν υποθέσουμε ότι στην τηλεόραση υπάρχει κάποιος έλεγχος , τότε τι γίνεται με τα video games; Εκεί πιστεύω ότι η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη.

Πριν από μερικούς μήνες ,κατά τη διάρκεια της εφημερίας μου στο προαύλιο του σχολείου , είδα κάποιους μαθητές μου (Γ’ Δημοτικού τότε) να «παίζουν» , κλοτσώντας ο ένας τον άλλον και βρίζοντας στα αγγλικά με την φράση «f**k you bit**»! Όταν τους πλησίασα και τους ρώτησα που έμαθαν αυτή τη φράση κι αυτό το «παιχνίδι» μου απάντησαν ότι τα είδαν σ’ ένα video game.

«Τι πρωτότυπο!» , θα σκεφτείτε. Πράγματι , δεν είναι καθόλου πρωτότυπο αλλά πολύ διαδεδομένο. Το πρωτότυπο θα ήταν να σταματήσουν να υπάρχουν τέτοια παιχνίδια! Βέβαια ,κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η βία (σωματική , λεκτική , ψυχολογική) είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και ότι δεν ευθύνονται μόνο η τηλεόραση και τα video games για την υπαρξη της. Συμφωνώ , αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να την ενισχύουμε κιόλας. Επίσης , δεν πιστεύω ότι ένα παιδί θα ερχόταν ποτέ σε επαφή με τόσο πολλή βία , αν δεν υπήρχαν βίαια προγράμματα στην τηλεόραση και βίαια video games. Η βία της καθημερινότητας μας μοιάζει με σταγόνα μπροστά στον ωκεανό βίας που μας σερβίρουν η τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια. Αξίζει ,άραγε, για τα κέρδη κάποιων εταιριών να περνάμε λανθασμένα μηνύματα στις νέες γενιές;

Ισως , σε κάποιους να φανεί υπερβολική η απορία μου. Δουλεύοντας ,όμως,σε δημοτικά σχολεία τα τελευταία 8 χρόνια , έχω καταλάβει τη μεγάλη επίδραση της τηλεόρασης στα παιδιά , ενώ παράλληλα έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν πολλοί μαθητές που προσπαθούν να επιλύσουν όλα τους τα προβλήματα μέσω βίας. Δεν μπορεί ,λοιπόν, να μην υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα σ'αυτά τα δύο. Ακόμα κι αν οι μαθητές δε μιμηθούν τα βίαια πρότυπα , η εξοικείωση τους με τη βία είναι από μόνη της ανησυχητική! Πραγματικά αναρωτιέμαι αν τα σχολεία θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για να βελτιώσουν αυτή την κατάσταση...

Blogs και εκπαίδευση

Mόλις είπα να ξεκινήσω και 'γω ένα blogάκι , αμέσως βρήκα άρθρο στο ιντερνετ που μιλάει για την εκπαίδευση και την μπλογκόσφαιρα. Είχα που είχα τους ενδοιασμούς μου , τώρα αυξήθηκαν κατακόρυφα! Ποιος είμαι; Πού πάω; Γιατί έφτιαξα αυτό το blog; Είμαι περισσότερο ναρκισσος απ' όσο πίστευα; Αυτά κι άλλα αναπάντητα ερωτήματα στριφογυρίζουν πλέον στο μυαλό μου . Αν θέλετε κι εσείς να γεμίσετε το κεφάλι σας με παρόμοια ερωτήματα , σας προτείνω να το διαβάσετε.

Το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Δαπόντε θα το βρείτε στο eduportal στην παρακάτω διεύθυνση: http://www.eduportal.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=228&mode=&order=0&thold=0

Τι τραβάμε και 'μεις τα μοντέλα...

Τι να φορέσω; Το ριγέ πουκάμισο ή το καινούργιο πουλόβερ; Στα μαλλιά θα βάλω τζελ ή όχι; Θα είμαι σοβαρός ή χαμογελαστός;

Όχι , μην ανησυχείτε ,δεν άλλαξα επάγγελμα! Παραμένω ο δάσκαλος που ήμουν (τώρα μπορείτε να ανησυχήσετε!!!). Απλώς αύριο έχουμε φωτογράφιση στο σχολείο και καταλαβαίνετε… Μ’ έχει πιάσει ένα πολύ μικρό αγχος για το αν θα βγω καλός ή όχι. Πέρσι είχα ξεχάσει τη φωτογράφιση και πήγα εντελώς απεριποίητος.

Θα μου πείτε τώρα -και με το δίκιο σας - γιατί με απασχολεί ένα τόσο δευτερεύον θέμα. Δεν ξέρω γιατί , αλλά μάλλον θέλω να με θυμούνται οι μαθητές μου με θετικές σκέψεις και όχι να με βλέπουν μετά από χρόνια στην αναμνηστική φωτογραφία και να λένε : «Τι λέτσος ο κύριος που είχαμε στη Δ’ τάξη…».

Τώρα θα μου ξαναπείτε –και πάλι με το δίκιο σας- ότι άλλα είναι τα σημαντικά στη σχέση μου με τους μαθητές και όχι η φωτογραφία. Συμφωνώ απόλυτα , αλλά φαίνεται πως έχω γίνει περισσότερο ματαιόδοξος απ’ όσο πίστευα.

Έχω παρατηρήσει πως ποτέ δε μου αρέσω στις σχολικές φωτογραφίες , αλλά πάντοτε βρίσκω τους μαθητές μου αξιαγάπητους. Τα μικρά έρχονται πάντα καλοντυμένα , ποζάρουν με μεγαλύτερη άνεση απ’ ότι εγώ και φαίνονται να το διασκεδάζουν. Αντιθέτως , εγώ το θεωρώ και λίγο αγγαρεία… Φέτος ,λοιπόν, αποφάσισα να τα μιμηθώ,να βάλω τα δυνατά μου (προλαβαίνω να επισκεφτώ πλαστικό χειρούργο;;;) για να βγω και 'γω ωραίος στην αναμνηστική μας φωτογραφία.

Ε, ρε τι τραβάμε και ‘μεις τα μοντέλα…

Τελικά , θα φορέσω το ριγέ πουκάμισο.

Και τώρα τι κάνω;

Χαιρετώ τα πλήθη!Μεταξύ σοβαρού κι αστείου και χωρίς συγκεκριμένες προθέσεις δημιουργήθηκε αυτό το blog. Η αμηχανία μου μεγάλη...
ΑΠΟΡΙΑ 1η :
Γιατί έφτιαξα αυτό το blog; Παρακολουθώ αρκετά ιστολόγια από το καλοκαίρι , αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να φτιάξω ένα δικό μου. Μήπως τελικά είμαι ον μιμητικό και απλώς μιμούμαι αυτά που κάνουν οι άλλοι;
ΑΠΟΡΙΑ 2η :
Θα καταφέρνω να γράφω κάτι αξιόλογο ή ...
ΑΠΟΡΙΑ 3η :
Κι αν υποθέσουμε ότι γράφω κάτι αξιόλογο (πολύ αισιόδοξο με βρίσκω...) ποιος θα μπει στον κόπο να το διαβάσει και γιατί;

Τέλος πάντων , ας αρχίσω και βλέπουμε...

Καλή αρχή μου εύχομαι!!!