Άρνηση

Πριν από λίγους μήνες συζητούσα με τον πατέρα ενός μαθητή μου και του είπα ότι το παιδί (Δ’ Δημοτικού) παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες στη γραφή , την ανάγνωση , την οργάνωση και τη συγκέντρωση που δε δικαιολογούνται ούτε από την ηλικία ούτε από το νοητικό δυναμικό του. Του έδωσα μάλιστα και το τηλέφωνο να επικοινωνήσει με το ΚΔΑΥ (Κέντρο Διάγνωσης Αξιολόγησης Υποστήριξης) της περιοχής για να κλείσει κάποιο ραντεβού , αν ήθελε.

Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε στο σχολείο η μητέρα του μαθητή και βέβαια της είπα όλα αυτά που είχα συζητήσει με το σύζυγό της και τη ρώτησα αν είχαν κάνει κάτι ή εάν σκόπευαν να κάνουν κάτι.

Η απάντηση της ήταν αποστομωτική: «Α , μπα! Ο Χ. δεν έχει καμιά μαθησιακή δυσκολία είναι απλά τεμπέλης. Τον ξέρω πολύ καλά.»

Μετά απ’ αυτό , εγω μαζεύτηκα και άρχισα να λέω τα τυπικά που λέμε οι δάσκαλοι : «Να προσπαθεί περισσότερο , να διαβάζει περισσότερο» κτλ.

Δυστυχώς , δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ τέτοια αντιμετώπιση. Πάλι πριν δύο χρόνια σε παρόμοια συζήτηση , η μητέρα ενός μαθητή με κατηγόρησε ότι «του έχω βγάλει το όνομα»!!!. Μάταια προσπαθούσα να της εξηγήσω τι είναι οι μαθησιακές δυσκολίες και ότι δεν είναι κακό να το ψάξει το θέμα. Ήταν ανένδοτη! Εννοείται ότι δεν ξαναείπα τίποτα και περιορίστηκα στα τυπικά.

Τρίτο περιστατικό πριν από πέντε χρόνια στο ιδιωτικό. Η μητέρα της μαθήτριας δύσπιστη. «Μα την ξέρω την κόρη μου , είναι απλά τεμπέλα. Το ίδιο μου λέει και η δασκάλα που έχω στο σπίτι!!!» (ας μη σχολιάσω τη «συνάδελφο»…) Είναι τυχαίο άραγε που το κοριτσάκι αυτό (Β’Δημοτικού) συχνά πυκνά μου έλεγε: «Εγώ κύριε είμαι τεμπέλα»;;;

Και στις τρεις περιπτώσεις , οι γονείς αρνήθηκαν να συνεργαστούν με το δάσκαλο της τάξης (εμένα) και έβγαλαν τα δικά τους συμπεράσματα. Προτίμησαν να βάλουν την ταμπέλα του τεμπέλη στο παιδί τους παρά να σκεφτούν ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλη εξήγηση.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι αυτά τα παιδιά έχασαν την ευκαιρία να έχουν μια καλύτερη σχολική πορεία -με ό,τι αυτό συνεπάγεται - εξαιτίας της στενοκεφαλιάς των γονιών τους!

Και το θέμα είναι ότι το σχολείο δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο χρόνια. Είναι δώδεκα χρόνια! Δώδεκα χρόνια κατά τα οποία οι μαθητές αυτοί θα βρίσκονται στο περιθώριο της μαθησιακής διαδικασίας (μακάρι να διαψευστώ!) με άγνωστες συνέπειες για την αυτοεκτίμηση τους , τη συμπεριφορά τους και την περαιτέρω πορεία τους...

Τι να πω και τι να γράψω;

Για μια ακόμη φορά θα προτείνω σε όλους (γονείς και εκπαιδευτικούς) να διαβάσουν το βιβλίο της Φλωράτου «Μαθησιακές Δυσκολίες και όχι Τεμπελιά». Ο τίτλος τα λέει όλα!!!

(Όχι, δεν κάνω διαφήμιση , αλλά το καλό πρέπει να λέγεται!)

Α! Και βέβαια πρέπει να παραδεχτώ ότι υπάρχουν και καταπληκτικοί γονείς που είναι πολύ συνεργάσιμοι και θετικοί άνθρωποι.

Αυτά!