ΔΕΠ-Υ

ΔΕΠ-Υ είναι τα αρχικά για τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα. Πολλές φορές είχα σκεφτεί να γράψω κάτι για τη ΔΕΠ-Υ , αλλά συνεχώς το ανέβαλλα. Σήμερα ,όμως, η διαταραχή αυτή μου ξανάρθε στο μυαλό καθώς διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα «Καθημερινή». Απόσπασμα παραθέτω ευθύς αμέσως:

"Συνήθη πρόσθετα και χρωστικές ουσίες που περιέχονται
στα τρόφιμα μπορούν να αυξήσουν την υπερδραστήρια συμπεριφορά πολλών παιδιών, σύμφωνα με διαπίστωση νέας μελέτης.
Είναι η πρώτη φορά που ερευνητές επιβεβαίωσαν επιστημονικά και με συμπεράσματα μια σχέση, την οποία υποπτεύονταν πολλοί γονείς, δηλαδή την ονομαζόμενη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας στα παιδιά. Η νέα και προσεκτικά ελεγμένη μελέτη δείχνει ότι μερικά τεχνητά πρόσθετα τροφίμων αυξάνουν την υπερκινητικότητα και ελαττώνουν την προσοχή σε διάφορα παιδιά και όχι μόνο σ’ αυτά για τα οποία έχει διαγνωστεί η υπερκινητικότητα σαν μαθησιακό πρόβλημα. "

Είναι ,λοιπόν , η κακή διατροφή μία από τις αιτίες της ελλειμματικής προσοχής; «Ίσως ναι , ίσως όχι» , θα μου απαντούσε κάποιος. Με μια μελέτη δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ σίγουροι. Θα πρέπει να περιμένουμε κι άλλες μελέτες που θα επιβεβαιώσουν την αρχική ή θα τη διαψεύσουν. Το θέμα όμως για εμάς τους εκπαιδευτικούς είναι τι κάνουμε στην τάξη με τους συγκεκριμένους μαθητές.

Όλοι γνωρίζουμε το σπουδαίο ρόλο που παίζει η προσοχή και η συγκέντρωση στη μαθησιακή διαδικασία. Πώς μπορούμε , λοιπόν , να βοηθήσουμε ; Ψάχνοντας για απαντήσεις , βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα (http://www.okiriakos.org/) , στην οποία δίνονται πολλές πληροφορίες και οδηγίες σε εκπαιδευτικούς για τη συγκεκριμένη διαταραχή.
Έχουμε και λέμε:

Γνωστοποιούμε από την αρχή τους στόχους του μαθήματος.
Συνδέουμε τις καινούργιες γνώσεις με τις προηγούμενες.
Εστιάζουμε σε λέξεις – κλειδιά.
Μειώνουμε όσο μπορούμε το θόρυβο και την ηχορύπανση.
Προχωράμε με μικρά βήματα.
Δίνουμε περισσότερο χρόνο για εργασίες και ασκήσεις.
Χρησιμοποιούμε οπτικοακουστικό υλικό.
Επιβραβεύουμε αμέσως την επιθυμητή συμπεριφορά.
Τοποθετούμε το μαθητή κοντά στην έδρα .

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.okiriakos.org/


Κλείνοντας , θα ήθελα και γω να διατυπώσω μερικές απορίες σχετικά με τη συγκεκριμένη διαταραχή:

Ποια είναι τα όρια μεταξύ ζωηράδας και υπερκινητικότητας;
Μήπως γίνεται κατάχρηση του όρου «υπερκινητικότητα» από μας τους εκπαιδευτικούς;
Το σχολικό πρόγραμμα και οι απαιτήσεις του αντιστοιχούν στην ηλικία και την ωριμότητα των μαθητών μας ;
Η δυνατότητα προσοχής και συγκέντρωσης είναι απεριόριστη;
Είναι λογικό και φυσιολογικό να ζητάμε από παιδιά Δημοτικού να κάθονται 7 ώρες σε ένα θρανίο ;
Είναι λογικό και φυσιολογικό να ζητάμε από παιδιά Δημοτικού να κάθονται στην καρέκλα τους επί 90 συνεχόμενα λεπτά χωρίς διάλειμμα ;

Με όλα τα παραπάνω δεν εννοώ ότι το σχολείο δημιουργεί τη διαταραχή , αλλά μήπως με τις απαιτήσεις του κάνει κάποια παιδιά να φαίνονται "διαφορετικά " , ενώ είναι απλά ζωηρά; Απλές σκέψεις...

Καλή χρονιά με αγάπη και υγεία!