Μπαμπάδες και λίγο Pink Martini

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008 – Η τελευταία μέρα των μαθημάτων

Στην άδεια -από μαθητές- αίθουσα , ο δάσκαλος τακτοποιεί την έδρα και περιμένει τους γονείς να ΄ρθουν να συζητήσουν και να παραλάβουν τους ελέγχους και τα απολυτήρια των παιδιών.

Για μισό λεπτό!!! Ποιους γονείς; Μήπως θα ήταν πιο σωστό να γράψω ότι «περιμένει τις μαμάδες» ;

Από τους 20 μαθητές της τάξης μόνο σε μια περίπτωση ήρθε μπαμπάς να πάρει τους βαθμούς και να ρωτήσει για το παιδί του. Οι υπόλοιποι (όσοι ήρθαν) ήταν γυναίκες!!!

«Ε,και πού είναι το περίεργο;» θα ρωτήσουν μερικοί…

Σίγουρα , δεν είναι καθόλου περίεργο. Αντίθετα ,αυτός είναι ο κανόνας…
Ό,τι έχει να κάνει με το σχολείο και τα παιδιά είναι σχεδόν πάντα (ευτυχώς ή δυστυχώς) δουλειά των μαμάδων. Ακόμα και το επάγγελμα του εκπαιδευτικού θεωρείται περισσότερο «γυναικείο» παρά «αντρικό»!!! (έλεος...)

Εγώ απλά αναρωτιέμαι : «Αυτές οι γυναίκες μόνες τους τα έκαναν τα παιδιά;;;»

«Πού να βρίσκονται άραγε οι μπαμπάδες;;;»

Μπορεί κάποιος να μου πει ότι οι άντρες δουλεύουν περισσότερες ώρες και γι’ αυτό δεν προλαβαίνουν. Ωστόσο,και οι περισσότερες μαμάδες που ξέρω είναι εργαζόμενες. Πώς τα κατάφεραν ,λοιπόν, και ήρθαν;;;

Εξάλλου , τα ίδια ποσοστά αντρικής συμμετοχής έχω παρατηρήσει και όταν οι συναντήσεις γίνονται απόγευμα…

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσε ένα βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο και έχει τίτλο «Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών». Ο συγγραφέας ονομάζεται John Gottman.

Μεταξύ άλλων , στο βιβλίο αυτό υπάρχει και ένα κεφάλαιο που μιλάει για τον κρίσιμο ρόλο του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών.

Χωρίς καθυστέρηση ,αντιγράφω ορισμένα αποσπάσματα για να σχηματίσετε άποψη:

«Σήμερα παρουσιάζονται όλο και περισσότερες επιστημονικές ενδείξεις ότι οι πατέρες που ενδιαφέρονται και μετέχουν ενεργά στη ζωή των παιδιών τους – ιδίως εκείνοι που είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι για τα παιδιά τους- ωφελούν με τρόπο μοναδικό την ψυχική και σωματική τους υγεία. Ένας πατέρας μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά έτσι όπως δεν μπορεί μια μητέρα , ειδικά σε κάποιους τομείς όπως είναι οι σχέσεις με τους συνομηλίκους και οι επιδόσεις στο σχολείο.»

«Η ζωή των παιδιών βελτιώνεται από ένα πατέρα που είναι συναισθηματικά παρών , αξιόπιστος και ικανός να προσφέρει στα παιδιά του ανακούφιση σε περιόδους αναστάτωσης.»

«Στις έρευνες μας τα παιδιά που τα πηγαίνουν καλύτερα στις σχέσεις με τους συνομηλίκους τους και στις σχολικές τους επιδόσεις ήταν εκείνα των οποίων οι πατέρες αναγνώριζαν τα συναισθήματα τους και επικροτούσαν τα επιτεύγματά τους.»

Τα συμπεράσματα (όπως πάντα) δικά σας!

Πολλές πληροφορίες για το ρόλο του πατέρα μπορείτε να βρείτε και στο Medlook.

Κι επειδή έχουμε καλοκαιράκι και η διάθεση μας είθισται να είναι πιο ανάλαφρη κλείνω την ανάρτηση μ’ ένα υπέροχο τραγούδι (tempo perdido) από τους Pink Martini , τους οποίους σύντομα θα απολαύσουμε και στο Λυκαβηττό. (αν δεν τον ξανακλείσουν…)

(Guest star η Τζίλντα!!!)